آینه

خب، الان حدود 10 روز از عمل پانکچرم میگذره. دو سه روز اول خیلی خوب بودم ولی کم کم دردهای شکمم شروع شد و شکمم شروع کرد به بزرگ شدن. شاید یه دلیلش این بود که تمایلم به خوردن لیموترش با نمک فراوون زیاد شده بود برای همین هم هم معدم درد می کرد و هم شکمم آب آورد. درمونگاه خودمون رفتم دکتر حسینی بهم دو روز استعلاجی داد. علی گفت بیمارستان مهر هم برو. رفتم اونجا و آزمایش دادم. برام سرم زدن. گفتن خونت غلیظه. هموگلوبینم 15 بود که برای من که همیشه 12-13 بودم ظاهراً زیاد بود. دکتر انصاری گفت فردا بیا هپارین بهت بدیم. خلاصه فرداش هپارین رو شروع کردم. فکر نمی کردم کارم اینقدر گ آینه...

عمل انتقالم خورد به عید و دکتر گفت بهتره که صبر کنی بعد عید شروعش کنی. چون خودشم می خواست فروردین رو بره مسافرت. بنابراین منم صبر کردم. امروز 27 فروردینه. اولین آمپول که دیفرلین هست رو زدم و منتظرم پری بشم. بعد باید یه سری قرص بخورم تا روز 13-14-15 برم برای سونو. دیشب شب آرزوها بود. برای خودم و بقیه آدمها دعا کردم. ولی توکلم به اونه و هرچی که بشه سعی می کنم راضی باشم به رضای او. امروز یه مناسبت دیگه هم داره. امروز هفتمین سالگرد آشنایی من و علیه! بنابراین قراره بریم سعدآباد. البته اولین روز ما سعدآباد نرفتیم و رفتیم کافی شاپ هتل لاله ولی جلسه بعد رفتیم سعدآباد و ت آینه...

امروز دقیقا سه ماهم تموم میشه! هورا! دیگه کم کم همه دارن متوجه میشن. شیکمم کمی برآمده شده. تا حالا جاری کوچیکه که نمی دونست و شایا فهمیدن! شایا می خواست منو بکشه. سه شنبه 9 تیر رفتیم پیش اقصی برای سونو و چک کردن مجدد. ظاهراً دیگه خود اقصی رو نخواهیم دید چون منو فرستاد پیش دکتر اسماعیلی. یه دکتر خیلی جوون و بی تجربس. اصلا اطلاعات عمومی نداره و هرچی ازش می پرسیم با یه لبخند تمسخر پاسخ میده. من نمی دونم دکتر اینو از کجا آورده. بهم گفت باید پروژسترونتو دو برابر کنی. من گفتم من آمپول رو تبدیل کردم به شیاف چون دیگه دردش غیرقابل تحمل شده بود. گفت عیب نداره اما بیشتر آینه...

خب من امروز هفته 18 رو تموم کردم. تو هفته 16 دماوند رفته بودیم و برای اینکه کمی بیشتر اونجا بمونیم شب شنبه هم موندیم. جمعه صبح ساعت 3.5 صبح وقت آبیاری بود. علی از ساعت 3 بیدار شده بود. منم هر نیم ساعت بلند می شدم که ببینم آب اومده تو باغ یا نه. بالاخره ساعت 4.5 آب به باغ رسید. ساعت 5.5-6 اونجا رو ترک کردیم و به طرف تهران اومدیم. فردا شبش علی سرمای سختی خورد. احتمالا به خاطر خستگی و بی خوابی بدنش ضعیف شده بود. اون شب علی رفت و تو پذیرایی خوابید. بدن درد و سردرد داشت. فرداش سر کار نرفت عصر وقتی از سر کار برگشتم دیدم حسابی از پا افتاده. گفت زنگ بزن مامان بابات بیان تو رو بب آینه...

باور کردنش خیلی سخته که الان 5 ماهه هستم! خدایا شکرت که این روزها رو هم دیدم. اون روز با علی رفته بودیم خیابون بهار که کالسکه ها رو ببینیم. یادم افتاد که قبلا تو این خیابون جرات نداشتم به وسایل بچه گونه و سیسمونی ها نگاه کنم. انگار برای من ممنوع بودن. حالا خدایا هزار بار شکرت. می تونم تو سرازیری خیابون قل قل بخورم و سیسمونی انتخاب کنم. خدایا قسمت همه دخترایی که آرزو دارن این روزو ببینن بکن. هفته پیش سه شنبه 19 هفته و 1 روزم بود که رفتیم سونو آنومالی. مثانه باید پر باشه. اما 5 بار رفتم تو تا دکتر تونست تمام قسمتها رو بررسی کنه. از ساعت یه ربع به 4 تا 7.5 شب اونجا بو آینه...